Fehmi Koru yazdı: CHP’de olanlara benim aklım ermiyor, yenildikleri yetmedi, bir sonraki seçimde de yaya kalma

Fehmi Koru*

Ülkemizin dünyada eşi benzeri yok.

Özellikle de siyasi hayatımızın…

Birkaç hafta öncesine kadar bir siyasi partinin -CHP’nin- genel başkanı da olan cumhurbaşkanı adayı –Kemal Kılıçdaroğlu–  seçilebilsin diye bütün şevkleriyle çalışanlar, adam rakibinden biraz daha az oy aldığı için seçilemedi diye, şimdi ondan partinin genel başkanlığını bırakmasını istiyorlar.

Alamadığı bir milyon oyu alabilse ve rakibini geride bırakabilseydi, şimdi istifasını talep ettikleri adamdan kendilerini bakan yapmasını isteyeceklerdi.

Politikacılar böyle de sanki medyamız çok mu değişik?

Kampanyalar sırasında, gazete köşelerinde ve ekranlarda, futbol takımı tutar edasıyla muhalefetin adayını yere göğe sığdıramayanlar, zaten yenilmenin acısını yaşayan aynı adamı, şimdilerde istifaya davet ediyorlar.

Yine aynı gazete köşelerinde ve televizyon ekranlarında…

Hani “Biraz kendimizi ve yaptığımız taraflı yayınları unutturalım, ondan sonra” deyip bir süreliğine kenara çekilseler neyse, hayır, seçimin hemen ardından adama yaylım ateşe hemen başladılar.

Lügatımızda ne kadar övgü sözleri varsa onların hepsini, aylar boyunca, önünden-arkasından aday için kullandılar, şimdi de aynı lügatın sövgü sözcüklerini aynı adamın üzerine boca ediyorlar.

“Veyl mağluplara” gerçekten…

Oysa daha en baştan “Ne kadar çalışırsak çalışalım ve ne kadar övülecek taraflarınız bulunursa bulunsun, CHP genel başkanı sıfatını taşıyan birinin cumhurbaşkanı seçilebilmesi imkansız olmasa da imkansıza yakın, onun için siz adaylığı düşünmeyin efendim” diyebilseydi aynı siyasiler, medyadaki destekçiler “Partinizi severiz ama sevmeyeni de çok, sonunda kötü duruma düşmenizi getirecek böyle bir denemeye kendinizi sokmayın” tavsiyesinde bulunsalardı, belki de yanlışı daha en başında önleyerek adama iyilik yapacaklardı.

Hayır, başkalarının uyarılarına aldırmadıkları bir tarafa, o tavsiyeyi biraz fazla tekrarlayanların seslerini medyada duyulmaz hale getirmeyi de başardılar.

CHP’de seçim başarısızlığının faturası ödettirilmek istenemez mi? İstenebilir elbette. Ancak yalnızca lider mi istifa etmeli? Diyelim, isyan başarılı oldu ve genel başkan parti içindeki yerini kaybetti. Onun koltuğuna oturacak kişi CHP’yi içinde debelendiği dar boğazdan çıkarabilecek mi?

Fehmi Koru yazdı: Türkiye’de muhalefet bundan böyle seçim kazanamazmış, her şeyi dizayn eden ‘üst akıl’ imiş

Sorun kişilerde mi CHP’de, yoksa sorunun çok daha derin sebepleri mi var?

Kemal Kılıçdaroğlu cumhurbaşkanlığı seçimi ilk turunda %44.88, ikinci turunda %47.82 oranında oy aldı.

Peki CHP ilk turun yapıldığı 14 Mayıs tarihinde, milletvekili genel seçiminde, ittifak ettiği beş-altı partiyle birlikte ne kadar oy aldı?

Reklam

Yüzde 25.35, değil mi?

Bu rakamlardan nasıl bir sonuca varılabilir?

Gelecek yıl mart ayında yerel seçim yapılacak. Yaklaşık dokuz ay sonra.

Ülkeyi 21 yıl boyunca yöneten iktidar partisi, geride bıraktığımız cumhurbaşkanlığı ve genel seçime aylar öncesinden hazırlandı ve sonuçta iktidarını devam ettirebildiği gibi adayını cumhurbaşkanı seçtirmeyi de başardı.

İnceden inceye hesap edip hazırlandığı iki seçimden de başarıyla çıktı iktidar.

Şimdi de, gözünü, bir önceki yerel seçimde kaybettiği başta İstanbul ve Ankara olmak üzere bir düzine büyükşehir belediyesini geri kazanmaya dikti.

Kurulan hükümet ve seçim sonrasında benimsenen söylem, büyükşehir belediyelerini kaybettiren, son genel ve cumhurbaşkanlığı seçiminde de oylarını büyük çapta kendilerinden esirgeyen sahil şeridindeki illeri kazanmaya yönelik.

Galiba bunun bile farkında değil CHP ve destekçileri… 

Birbirine düştükleri takdirde dokuz ay sonra başlarına ne geleceğini şimdiden tahmin etmek zor değil.

Nasıl olsa yenildiklerinde sarılacakları hazır mazereteleri bulunuyor:

‘Üst akıl’ gibi…

“Otokratik rejimlerde muhalefet seçim kazanamaz” gibi…

Karşı taraf da, onlara bakıp günü geldiğinde, “Atı alan Üsküdar’ı geçti” demesin de ne desin?

Ben de dokuz ay sonraki seçimin akşamı söyleyeceğimi şimdiden söylemiş olayım: “Onlar ermiş muradına, biz çıkalım kerevitine…”