Can Yücel’in eşi Güler Yücel de yıldızlara göçmüş…
Can Yücel’le birkaç kez karşılaştım; Güler Hanımı hiç görmedim.
O’nu, hoş bir Can Yücel anısıyla uğurlayayım...
***
12 Eylül sonrası günlerdi…
İstanbul’da, Milliyet Haber Merkezi’nde çalışıyordum.
Taksim’de TÜYAP Kitap Fuarı düzenlenmişti.
Gazeteler, ajanslar lütfen izlemek için Fuar’a haber yazmakta pişsinler diye en deneyimsiz stajyer muhabirlerini gönderiyordu.
Haber Müdürümüz Koray Düzgören, ‘’ Kimse kitaba önem vermiyor. Git, Fuar’dan doğru dürüst bir şeyler yakala, haber yapalım’’ dedi.
Gittim. Diğer muhabir arkadaşlarla izledim. Büroya dönüp haberi yazma saati gelmişti. Ancak, haber olacak bir şey yakalayamamıştık. Arkadaşlarla kapıda ne yazalım, diye konuşuyorduk. Bir de baktık CAN YÜCEL çıkmış geliyor. Stajyer kızlar etrafıma toplandı, ‘’İçimizde en deneyimli muhabir sensin, Can Baba’ya bir soru sor, günü kurtaralım!’’ dediler.
Gaza geldim. Can Baba’nın yolunu kesip onu markaja aldım. Her şey çok aniden olmuştu, aklıma soracak bir şey gelmiyordu. Bizim kızlar, yalvaran gözlerle ‘’Sor hadi!’’ diyordu.
Birden aklıma sansasyon bir soru geldi:
‘’ Can Baba, öldüğünüzde mezar taşına ne yazılmasını isterdiniz?’’
Herkes nefesini tutmuş, Can Baba’nın ne diyeceğini bekliyor. Can Baba durdu, oflayıp puflayarak gözlerini üzerimizde gezdirdikten sonra:
’Öldüğümde mezar taşıma ne yazılmasını mı isterdim?’’ Bizim stajyer kızlar coştu, hep bir ağızdan:
’Eveeet!’’
‘’ Mezar taşıma Şunların yazılmasını isterdim:
Ulan mezar taşı! Eğer ben ölmeseydim, sen benim si.ime mezar taşı olurdun!’’
Stajyer arkadaşlar, yüzlerini kaparak etrafa kaçıştılar, Can Baba yürüyüp gitti…
Ertesi gün bütün gazeteleri, ajans bültenlerini taradım. Haber, bizim gazete de dahil hiçbir yerde çıkmamıştı…