İki sene önceydi.
Güney kıyılarımızdaki bir tatil sitesinde, Türkiye’nin dışişleri bürokrasisinde önemli görevler üstlenmiş, sonrasında da CHP milletvekilliği yapmış ve benim de çok sevip, saygı duyduğum bir ağabeyim ile karşılaştım.
Uluslararası ilişkiler konusunda Türkiye’deki en duayen isimdi.
Deniz kenarındaki sohbet kesmeyince, akşam bizi yemeğe davet etti.
Yemekte elbette konu siyasetti ve ister istemez CHP’nin yerel seçimlerdeki başarısına geldi.
“Senin başarı dediğin CHP’yi sağa çekerek, Türkiye’yi iyiden iyiye sağa çekme projesinin yerel ayağıdır” diye kestirip attı.
Şaşırdım.
“CHP Genel Başkanı Kemal Kılıçdaroğlu bir dış projedir. Nasıl ki, AKP bir dış proje ise ve okyanus ötesinde kotarıldığı ve desteklendiği artık ayan beyan ortada ise, Kemal Kılıçdaroğlu da öyle bir projedir. CHP’yi Atatürk çizgisinden çıkarmak, Türkiye’de din eksenli bir dualite kurup yeni bir fay hattı yaratmak üzere gelmiştir göreve” dedi.
Ona göre Kılıçdaroğlu da BOP’un gerçekleşmesi için destek ayağı idi.
“Abi yapma, Adam genel başkan olsun diye ben bile yazdım. Bende mi bu projeye destek verdim yani” dedim.
“Öyle bir ortam oluşturulur ki, farkında bile olmadan böyle bir projeyi farkına bile varmadan herkes destekleyebilir. Zaten projenin iyisi öyledir. Öyle bir pakete koyar ki, sen doğru bir şeyi desteklediğini zannedersin. Emin ol Kılıçdaroğlu AKP’yi yaşatma ve kalıcı hale getirmek için oradadır.” Dedi.
Ne yalan söyleyeyim, iddialarını abartılı buldum. Hatta biraz da kızdım.
Seçim öncesi mali attı.
“Bak kazanmamak için kendini aday gösterdi” diyerek.
Önceki gün yine bir mail attı.
“İstifasını istiyorsun ama etmez. Çünkü işi bitmedi. Daha yerel seçimler var. Onu da kaybettirmeden bırakmaz” diye yazmış.
Bu iddialarını hiç inanmamış ve şahsi öfkesine, kızgınlığına bağlamıştım hep.
Ama dünkü gelişmeleri ve parti içindeki kumpasları görünce içime bir kurt düşmedi değil.