Türkiye Cumhuriyeti vatandaşları cumhurbaşkanını seçti. Resmi olmayan sonuçlara göre Recep Tayyip Erdoğan kâğıt üzerinde yenilgisiz olarak siyasi kariyerini noktalamaya doğru gidiyor.
Bu dönemde iktidarı; bir darbe girişimi, bir muhtıra, (2008) küresel ve (şu anda devam eden) büyük ekonomik kriz, birçok bombalı saldırı, başta 6 Şubat depremi olmak üzere sayısız doğal afet atlattı.
Bu bir başarı mıdır, kesinlikle başarıdır. Önce muhalif kesimin bahanelere sığınmadan bu gerçekle bir yüzleşmesi gerekiyor. Çünkü bahaneleri bertaraf edecek zaman da vardı imkân da vardı. Uyarılar dinlenilmedi, önemsenmedi, uyaran kişilere şimdi zamanı değil denildi ve mahalle baskısı ile susturuldu. Ecevit’ten bu yana, bizim gibi yarı gelişmiş feodal toplumlarda net bir lider çıkaramamanın acısı çekiliyor.
Türk halkına teşekkür etmek gerekiyor. Şanlıurfa’daki aşiretlerin eski çağdan kalan alışkanlıkları ve kendini bilmez kişilerin yaptığı vandallık haricinde bu kadar gergin ve başa baş giden bir seçimde demokratik bir olgunluk gösterildi. Seçim sonrasında ise Ordu’da öldürülen İYİ Partili vatandaşımız hayatını kaybetti.
Bakın, aynı durum çoğu Avrupa ve ABD’de olsa senatolar basılır kavgalar çıkardı. Latin Amerika ülkelerini söylemiyorum bile. Brezilya’da son seçimlerde seçimi kaybeden taraf Meclis binasını bastı.
Tabii bu durum ülkemizdeki muhaliflerin de olgunluğunu gösterir. Yoksa AKP’liler kaybetseydi neler olurdu diye de düşünmemiz gerek.
Öte yandan seçim üzerine yüzlerce analiz yapılacak. Ben burada uzun uzadıya şöyle olsaydı böyle olurdu diye bir çabaya girişmeyeceğim.
Kılıçdaroğlu kuşkusuz Türk siyasetinin en dürüst, en temiz insanlarından birisi. Seçimde de elinden geleni yapmaya çalıştı. Türkiye’nin bu döneminde, üzerinde mutabakat sağlayabileceği ihtiyacı olan da bir adaydı. Ancak Kılıçdaroğlu’nun bir “lider” olmadığını artık senelerden bu yana herkes söylüyor zaten.
“Niye aday oldu, İmamoğlu aday olsaydı kazanırdı, Mansur Yavaş tek aday olmalıydı” kolaycılığına girmeyeceğim.
Eleştirdiğim nokta, ilk turda elimizle kalp yapana kadar ikinci turda yapılan seçim kampanyasını baştan sona gerçekleştirememek...
Yazılı ve görsel medyanın yüzde 90’ını elinde bulunduran, devletin tüm kurumlarını parti teşkilatı gibi kullanan ve kurumların tüm imkânlarını teşkilatlarına kullandıran, camilerde miting yapan bir rakibe karşı alınması gereken hiçbir önlem alınmadı.
Altılı masanın her şey kontrol altında söylemlerinin hepsinin boş olduğunu çok net gördük. Her şey kontrol altında dedikleri TBMM’de alınacak milletvekili sayısından ibaret olduğunu görmüş olduk.
Seçmen sayısındaki tuhaflıklara dikkat çektik umursanmadı, ev alma ve şirket kurma karşılığı dağıtılan yüz binlerce vatandaşlık ile ilgili yazılar yazdık, belgeleri sunduk, “Seçimi etkileyecek sayıda değil” denildi.
Anlatamadık ve sonuçta 2018’de nasıl “Adam kazandı” ise 2023’te de “Montaj kazandı.”
Gerçek, yalanlara yenildi. Erdoğan, “Bakın PKK’lilerle alkış yapıyor” dedi kazandı. “Dış güçler bize saldırıyor soğan o yüzden pahalı” dedi inandırdı. Çözemeyeceğini bildiği halde “Sıkın dişinizi ben seçilirsem ekonomik krizi çözerim” dedi inandırdı. Önceden miting meydanlarında elinde Kuran sallıyordu. Bu seçimde onu yapmaya bile gerek duymadı.
Bunun karşılığında Kılıçdaroğlu’nun “Emeklilere 15 bin liralık ikramiye” ile “Öğretmenlere 100 bin atama” vaadi dışında tutan bir sloganı olmadı.
“418 milyar doları geri alacağına” kimse inanmadı. “En düşük memur maaşı net 21 bin 265 lira seviyesinde olacak” vaadine karşılık Erdoğan’ın “22 bin lira olacak” vaadi gelince bu da geçersiz kaldı.
Kılıçdaroğlu’nun yanındaki Batı aşığı neoliberal tayfa yüzünden Putin’e sert çıkışları onu, “Rusya karşıtı, ABD’nin emrinde” bir çizgiye oturttu.
Halbuki Erdoğan’a buradan vuracak o kadar çok malzeme vardı ki... Ecevit’in “Biz milliyetçiliği; sokak duvarlarına değil, Kıbrıs’ın topraklarına, Ege’nin deniz yataklarına yazmışız. Biz milliyetçiliği Batı Anadolu’nun haşhaş tarlasına yazmışız” çizgisini savunsa bile yetecekti. Ama Batı yanlılığı buna engel oldu. “Selo’yu çıkaracağız” söylemi ağır bastı.
Şu anlaşılamadı... Türk milletinin büyük bir bölümünün 21 yıldır öncelikleri değiştirildi. Vatandaş yalandan da olsa imaj olarak direnen mücadele eden bir lider istiyordu. Kılıçdaroğlu hem Putin’e hem Batı’ya çakarak bunu başaracakken aşırı bir Batı yanlısı çizgi çizdi. Halbuki bu toprakların bilinçaltında Demokrat Parti iktidarında bile Batı’ya bir hayranlık olmadı, iktidarların Batı’ya hayranlığı oldu ama Anadolu halkının olmadı.
Haliyle bu politikalara karşı Erdoğan, “Lider benim o emir alıyor” dedi, “Nükleer santral” dedi, “Togg” dedi, “TCG Anadolu” dedi, “Kızılelma” dedi istediğini aldı.
Şimdi Erdoğan’ın en büyük sınavı başlıyor. Yok olmuş bir ekonomi, ağır bir döviz kıtlığı, para basmaya dayanan bir düzen ve ödenmesi için kapıda bekleyen borçlularla dolu olan bir yakar top var kucağında.
Tek ümidi ise önümüzdeki aylarda gelmeye başlayacak olan turizm gelirleri. Artık montaj vs. gibi yalanın eğilip büküldüğü görüntüler de işe yaramayabilir.
Başarabilecek mi çok sanmıyorum ama göreceğiz.
Artık seçim bitti. Şimdi özeleştiri yapma zamanı.
Eksiklikler hatalar “Şimdi zamanı değil” demeden dürüstçe masaya yatırılmalı ve değişim sağlanmalı. Umutsuzluğa yer yok değerli dostlar. Kaybedilen hiçbir şey yok. Erdoğan yüzde 52 oy aldı. Bu oran sandığa giden seçmenlerin yüzde 52’si... Sandığa gitmeyen/gidemeyen yüzde 15 var ve bu yönetimi desteklemeyen 25 milyon 432 bin seçmen var.
Cumhuriyeti ve devrimlerini, terör örgütlerine ve tarikatlara karşı korumaya, mücadele etmeye devam edeceğiz.