Grubun Cumhuriyet’ten Ceren Çıplak’a verdiği röportaj şöyle:
Geçmiş yıllardaki bir röportajınızda “''Sonsuzluk’ akustik bir albümün habercisi olabilir mi?'' diye sorulunca siz “Hayır, şimdi sert olmanın zamanı'' diyorsunuz. O zaman bugün sert olmanın zamanı değil mi? Neden bugün akustik bir albüm?
Tarkan Gözübüyük: Çünkü son yıllarda herkesin kafası şişti. Hakan Utangaç: O şarkı sonsuz olduğuna göre Anatolia’nın son şarkısı yani 1997, 20 yıl olmuş. Herhalde o zaman olmuş bu röportaj. Hatırlayamadım, fakat son zamanlar yeteri kadar sert geçti. Etkilemiştir muhakkak.
“Geçmişin Yükü'' adlı parçanızda “Bizler Tanrının yetim çocukları / cenneten düşen umut sürgünleri / bizler Tanrının kırık hayalleri'' diyorsunuz. Neden Tanrının kırık hayalleriyiz?
T.G: “Geçmişin Yükü'' adlı şarkının yer aldığı MMXII albümü 2012’de yayımlandı. Bu yapımı da öncekilerde olduğu gibi bütün halinde tasarlamaya çalıştık. Alıntıdaki sözler, albüm boyunca tasarlanan hayali yolculuktan bir kesit. Kişisel, toplumsal, küresel, siyasal, kültürel, birçok yönden okumaya açık. Sorduğun şarkının konusu temelde hayata dair pişmanlıklar ve çaresizlikler üzerine.
H.U: Şarkının bize o zaman hissettirdiği şey o olmuş, herkes için farklı duygular barındırabilir. Biçare bir şarkı.
İlk konserinizde ve bazı konserlerinizde masaların, koltukların, sandalyelerin kırılıp döküldüğü biliniyor. Sizce metal müzik nasıl bir hissiyat yaratıyor ki kırıp dökme oluyor?
T.G: Heavy metal müzik, yoğun nüfuslu sanayi şehirlerini temsil ediyor. Tıpkı kasik müzik enstrümanlarının doğayı yansıtması gibi. Kalabalık kentlerde varolabilmek için türlü kalıplara uymak gerekiyor. Bu herkes için kolay değil. Konserlerde gülmek, ağlamak, bağırmak, dans etmek yadırganmıyor. Her kesimden insan bir arada duygularıyla ve doğasıyla yüzleşip bu sayede topluma sağlıklı birey olarak dönme imkânı buluyor. 80’lerdeki ilk konserlerin heyecanı yüksekti fakat asıl sorun, sinema ve düğün salonlarının konserlere uygun olmamasıydı.
H.U: O dönem konser salonu yapısı yok, Açık Hava Tiyarosu var, sadece yaz mevsiminde. Kışın sinema salonları uygun olurdu. Fakat mekânın kapasitesini zorlayınca, kalabalıktan dolayı izleyiciler sahneyi görmek için koltuğu yükselti olarak kullanınca kırılması kaçınılmaz. 500 kişilik sinemada 1700 kişi olunca biraz zorluyor haliyle.
Sadece müzikle geçinmek pek çok grup ve müzisyen için neredeyse imkansız. Sizler geçinmek için başka ne işler yapıyorsunuz?
T.G: Müzik ve görsel sanatlarla bağlantılı çeşitli çabalar içindeyiz.
H.U: Evet fakat çok da kulvardan uzaklaşmıyoruz.
Bir söyleşide “Alevi-Bektaşi geleneğinin bugün hepimizin en fazla özdeşleşebildiği damarlardan biri olduğu da bir gerçek'' diyorsunuz. Biraz açar mısınız?
T.G: Bu gelenek Anadolu kültürüyle özdeş olduğu için insana ve hayata dair yapılan tespitler her dönem geçerli oluyor. Farklı kültürlerde de karşılık bulan değerli bir miras.
H.U: Alevi-Bektaşi geleneğinin inancında zorlayış, şiddet, kin ve nefrete yer yoktur. Müziğimizde içerik oluştururken beslendiğimiz bir alan.
Pentagram’ın ana sloganı nedir? Dinleyicisine ne vermek ister ya da dinleyicisiyle neyi paylaşmak ister?
T.G: Geliyor geçiyor hayat, dönüyor durmuyor, dünya.
Bugünkü Türkiye gündemi ile ilgili yorumunuz ve tutumunuz nedir?
T.G: Böyle zamanlarda herkesin mesleğine azami özenle sarılması tavsiye edilir, biz de buna uymaya çalışıyoruz.
H.U: Gündemi endişeli ve her zaman olmasa da bazen umutlu (olmak zorundayız) izliyoruz. Her şey o kadar hızlı değişiyor ki şu an söyleyeceğimiz bir şey yarın anlamını yitirebiliyor. Şu sıralar yapmamız gerekeni yapıyoruz.