Tuna yazısında, "AK Parti henüz kurulmuştu... Sayın Erdoğan'ı "gönüldaşım" bildiğim için mezkûr partiye kendimi yakın hissediyordum, hepsi bu. Lakin, Erdoğan'ın kurmay kadrosunda yer alan Abdüllatif Şener gibi tiplerden hiç hazzetmiyordum. Hem de Refah Partisi'nden milletvekili seçildiği dönemden beri. Hiç unutmam bir gün bir arkadaş, 'Latif Abi'ye neden kafayı taktın?' demişti. 'Ondan çorap kokusu alıyorum!' cevabını verince de şaşırmış, 'Tanışıyor musunuz?' diye sormuştu. 'Hayır' demiştim, 'Uzaktan bile görmedim, herkes gibi ben de televizyonlarda gördüm, dinledim..." ifadesini kullandı.
Tuna şu ifadeleri kullandı:
"Benzer duygularla Davutoğlu'ndan da hazzetmiyordum. Hayır, ondan "çorap kokusu" almıyordum. Çokluk riya üsluplu tevazuyla maskelediği mesiyanik enaniyetini fena halde seziyordum. Rahmetli babacığım, Dışişleri Bakanı olduğu dönemde Davutoğlu'na gösterdiğim bir tepki üzerine, "Sen bu adamcağızı neden zıt aldın?" diye sormuştu. (Babamın dilinde "adamcağız" asla küçümseme ifadesi değildi. Dahası "sevimli" bulduğu her şeye öyle derdi. Canı çektiğinde elmayı, armudu bile "elmacık, armutçuk" şeklinde tanımlardı.) "Baba" demiştim, "Adamcık dediğin, ilk fırsatta Erdoğan'a ihanet edecek, görürsün!" Ömrü vefa etmedi görmeye, lakin bana şöyle cevap verdiğini dün gibi hatırlıyorum: "Dert etme, öyle yaparsa sıfır olur!.."
Doğrusu bu ya, Abdüllatif Şener ve Ahmet Davutoğlu'na daha baştan takmış olmamın (sonuç itibarıyla haklı çıksam da) "rasyonel" bir izahı yoktu. Gelgelelim, Ali Babacan'a kafayı takmamın gayet rasyonel bir gerekçesi vardı. Bugünlerde "Para kolay, buluruz..." yollu hava atan Babacan o dönemde ekonomiden sorumlu devlet bakanı olarak, "parayı" bulmuştu. Nasıl mı? Yıl 2003'tü. ABD Başkanı George W. Bush'un talimatıyla Irak'a ilk bomba düşer düşmez Türkiye'ye 8.5 milyar dolarlık kredi gelecek demiş, günlerce medyada yazılıp çizilmişti. Babacan'ın bu sözüne muttali olunca kanım donmuştu. Dedim ya o vakitler bir gazetede yazmıyordum. Yazsaydım, hâşâ huzurdan "küfretmeden" yapamazdım."