“Emekliler kendilerini yok sayanları unutmaz!”
Yukarıdaki cümleyi okuyunca şaşırıp “Öyle mi acaba?” dedim kendi kendime…
Gerçekten emekliler öyle mi, yoksa bunun tersi mi?
Gazeteci İklim Öngel'in sorularını yanıtlayan DİSK Emekli-Sen Genel Sekreteri Fikri Kalender söyledi üstteki cümleyi…
Emekliler eğer güçlerinin farkında olsalardı hem bugün çileli bir hayat yaşamazlar hem de Türkiye'nin kaderini değiştirmiş olurlardı.
Emekliler kendilerine verilen sefalet maaşını, hayat mücadelesinde çektikleri eziyetleri ve Covit-19 salgını sırasında 65 yaş üstü vatandaşlara reva görülen “İkinci sınıf insan” muamelesini hep sineye çektiler.
16 milyon emekli istemiş olsa hesap sorar, iktidara büyük ders verirdi.
★★★
Sefalet içinde yaşadıkları halde, konuştuğumuz her 10 emekliden 7'sinin AKP'ye oy verdiğini söylemesi ilginçtir.
O kesimden yüksek oranda oy alan AKP, emeklilerin dertlerini çözmek, onları rahatlatmak için diğer partiler tarafından verilen önergeye ne yaptı?
Emeklilerin ihtiyaçlarına aldırmayıp, hiç tereddüt etmeden önergeyi reddetti ve iktidar ortağı MHP de buna iştirak etti.
Ülkemizin emekli gerçeği şu:
■ 16 milyon emeklimiz var.
■ 14 milyon emekli yoksulluk sınırı altında acı çekerek yaşıyor.
■ 7 milyon emekli hâlâ çalışıyor, bütçesine katkı sağlıyor.
■ Yıllarca alın teri dökerek kazandıkları maaşlardan prim ve vergi ödeyen emekliler artık rahat ve insanca yaşamak istiyorlar.
16 milyon emeklinin geçim dertlerinin çözümü için anahtarın kendi ellerinde olduğunu artık öğrenmeleri gerekiyor. Onları ancak bilinçlenmeleri kurtarır!
Kabine önceki günkü 4 saatlik toplantısından sonra özetle şu açıklamayı yaptı:
“Emeklilerimizin çektiği sıkıntıları biliyoruz. Bir defaya mahsus olmak üzere emeklilerimizi 5 bin lira ödeyeceğiz. Ancak… Çalışmaya devam eden emeklilerimizi bu düzenlemenin dışında tutuyoruz.”
Yani, emeklileri bile böldüler. Bu durum eşitlik ilkesine aykırı ama aldırış eden mi var? Ayrıca, bir defaya mahsus olmak üzere verilen 5 bin lira dertlere derman olur mu? Emekliyi sadece bir-iki hafta rahatlatır, o kadar! Sonrası yine çile, yine ıstırap!