Onlar kimseyi öldüremezlerdi... Kimseyi öldürmediler...

Onları anmanın en içtenlikli yolunun dizelerle olacağını düşündüm…

Önce ustalardan, sonra bendenizden..

MARE NOSTRUM/ Can YÜCEL

En uzun koşuysa elbet Türkiye'de de Devrim,

O, onun en güzel yüz metresini koştu

En sekmez lüverin namlusundan fırlayarak...

En hızlısıydı hepimizin,

En önce göğüsledi ipi...

Acıyorsam sana anam avradım olsun,

Ama aşk olsun sana çocuk, aşk olsun!

6 Mayıs 1972/Atilla ilhan

Bir yangın ormanından püskürmüş genç fidanlardı

Güneşten ışık yontarlardı sert adamlardı

Hoyrattı gülüşleri aydınlığı çalkalardı

Gittiler akşam olmadan ortalık karardı

ONLAR… Noyan UMRUK

Belki henüz büyümüşlerdi…

Belki gerçekten büyüktüler…

Bir korkusuz yürektiler 

Ne sessiz geldiler 

Ne de sessiz gittiler. 

O'nlar katıksız Anadolu çocuklarıydılar...

Yollarda yokuşlarda 

Kıtlıklarda kıyımlarda vardılar 

Şimşek şimşek çaktılar 

Karları patlatan kardelendiler 

Tomur tomur karanfildiler 

Sapına kadar anti-emperyalist,

Mustafa KEMAL’in askerleriydiler

Her gece ateşe yattılar, her sabah ölüme kalktılar 

Tek tek tohumdular, harman harman oldular. 

Onlar; 

Namluların ucuna düşen güllerdi 

Onlar; 

Sabahın gözlerinde, dizilmiş iplere çiçeklerdi 

Onlar; 

Dağların başında, 

Tomur tomur patlayan karanfillerdi

Kendileri zeytini ekmeğe azık ederken

Yankilere biftek yedirdiler...

Onlar kimseyi öldüremezlerdi,

Öldürmediler... 

Ama lanet olası koca koca adamlar,,,

Onları anlamadılar...

Acımasızca, hoyratça 

Gençlik heyecanlarını canları ile ödettiler…

Şimdi kıyılarda çocuklar, gençler var… 

Her zaman 

Her yerde 

Uzun atlar gibi 

Denizlere, Onlara koşmaktalar... 

Onlarla derin bir hüzün ve şefkatle

Kucaklaşmaktalar…

Onları sevgi, saygı ve de hüzünle anmaktalar…

***************