Yaş Günü!

Sami GÜNAL

Cemal Süreya zaman zaman, benim gibi, yalnızlık duygusu içine kapıldığında kendini mutlu kılmak istermiş... Tutar kendi kendine mektup yazar, sonra da onu postaya verip evde beklermiş. Postacı kapıyı çaldığında bilinmedik bir mektup gelmiş gibi sevinir, açar ciddi ciddi okur,mutlu olurmuş.

İnsan dediğin senede bir, yaş günü yapar, kutlamaları kabul eder falan… Kendi kendime mesaj çekmeye kalkışsam olmaz! Devriâlem yapsan görürsün ki insanlık yarı yarıya bu noktaya gelmiş durumda. Eh görüyorum ki bu yaş günü davasında bendeniz de bu noktaya gelmiş durumdayım.

Yok yok, bu böyle olmayacak! Çaresizliği fırsata çevirip ortaya pasta niyetine bir yazı koyalım diyeceğim amma yaş günü görmemiş bir yazardan yaş günü üzerine yazı mı çıkarmış?!

Maalesef elde pasta yapacak malzememiz yok.

Komşuluk öldü mü canım? İki tutam tuz için annemiz bizi hiç mi komşuya göndermemişti? Eh konu komşuya iki tutam tuz için çıkma misali biz de kendi kendimize minnet edip daha henüz yayınlanmamış bir hikâyemizden iki tutam “ödünç paragraf'' alarak bir yaş günü yazısı çıkartmaya çalışalım.

Böylece de yaş gününde yalnızlık duygusundan kurtulmak için, “abcgazetesi'' okurlarıyla, kalabalık hasletimizi tamama erdirmiş olalım.

Henüz yayınlanmamış hikâyemizden ödünç iki paragraf:

Akdeniz’in en doğusunda, Toroslar’ın geniş sofra misali Güneydoğu’ya açılan bereketli eteklerindekidüz ovada, “tomusun'' (kavurucu) sıcağı altında ağustosun on üçünde, güneşten rengini alan, bir sarı saçlı oğlan çocuğu dünyaya gelmiştir. Yetim değil ama babası askerde… Dedesinin asmalı köşkünde; ne pamuğun *zenkinden ne de buğdayın *pasından haberli, en canlı günebakan çiçeği gibi açılmış, saçılmış,cıvıl cıvıl bir baştan bir başa koşuşturmaktadır…

O kadar güzel bir çocuktur ki köy içine çıkartılacağı zaman büyük teyzesi Havva Ana bağırır, çağırır, başını tülbentle örttürür de öyle köy içine çıkmasına izin verirmiş. Ne de olsa ortalık kem gözlerle doludur, nazardan korkmaktadır!

O çocuğun adı şimdilik kaydıyla Sami olsun… Yaşı günü de kutlu olsun!

“Gülmesin halime yaren yoldaşım / Davulla zurnayla gömün beni / Şu koca dünyaya sığmadı başım / Davullu, zurnalı gömün beni // Kurudur ekmeği,ele geçmez ayran / Tanımaz kimseyi, eylemez seyran / Ne bir düğün gördü ne de bir bayram / Davullu zurnalı gömün beni''

Toplamda iki kez yaş günü görmüşlüğüm var.

Ne yalan söylemeli, dramatize etmenin de bir âlemi yok. Doğrusu,köyde yaş günü ne gezer? “Şeher'' hayatına başlayınca da ben istemedim. Fakat yine de dramatize etmekten vazgeçmeyelim derim.

Ne izzet ikram ne de ısrar eden olmadı ki yaş günü bilincine ve zevkine varalım.

Birincisinde flört döneminde yavuklumuz, bir belgesel çekimi sonrası Nevizade meyhanelerine götürmüş idi; ikincisi, dört yaşındaki oğlumuzun, bir tatil köyündegarsonları harekete geçirerek ansızın yaş günü sürpriz yapması idi.

Üçüncüsü de ansızın bugün olayazacak(mı)?.. Nede olsa sürprizlere açığım…

Bana çok acı çektiren eski bir melun(!) dün gecenin üç buçuğunda filmlerdeki gibi telefondançıka geldi. Hatırında kalmışım… Gelip bu akşam beni alıp sürpriz yapacakmış! (Sarhoş etmesin de!)

“Bir gemi batarsa en son seferde / Eski tayfalar ta yukarıdan gelirmiş''

Benimle paylaştığı zamanların hatırına minnet borcum var. Dışarı giderim elbette… Amma,

Hayır hayır! Üçüncülüğü o meluna bırakmayacağım!.. Aha da ben, bu Cemal Süreya'lık halimle üçüncülüğü kaptım kendi kendime bu yazıyla.

O melun dördüncülüğe düşsün.

(*) Zenk-pas: Tarım ürünleri hastalığı