Eğitim sistemimiz mutsuz bireyler yetiştiriyor

Eğitim sistemimiz kuşkusuz bireylerin ihtiyaçlarını karşılamada mutluluk kaynağı olmalıdır.

Pekâlâ, eğitim sistemimizin hangi boyutlarında görülen olumsuzluklar, çocuklarımızın/gençlerimizi mutsuzluğa itiyor.

En başta öğretme-öğrenme sürecinin öğrencileri mutsuzluğa itiyor diyebiliriz.

Özellikle, öğretme-öğrenme sürecinde öğrencinin aktif olması beklenir.

Ancak, sınıfların kalabalık olması, eğitimin öğrenci merkezli olmasını engelliyor.

Bu durumda öğrencilerin başarılarını düşürüyor. Tabii ki bu sonuç öğrencileri mutsuz kılıyor.

Diğer taraftan,  çağdaş eğitim gereği öğretme- öğretme sürecinde öğrencilerin bilgiyi kendileri bulmaları esastır.

Bunun için öğretmenin kullanacağı öğretim yöntemleri bulunuyor.

Eğer bu yöntemler kullanılırsa öğrencinin öz saygı ve özgüveni yükselebilir.

Ancak, okullarda kullanılan öğretim yöntemleri etkili bir biçimde kullanılmıyor.

Bunun diğer anlamı bilgiyi kendisinin bulmasına fırsat verilmeyen öğrencinin bir ölçüde öz güveni olumsuz etkilenecektir.

Yine, öğrencilerin gizil güçlerini gerçekleştirmeleri mutluluk kaynağı olabilir.

Çünkü, öğrenci gizil güçlerini yaratıcılığı gelişmekte ve yaşama sevinci artmakta ve kendisi olabilmektedir.

Ancak; okullarda öğrencilerin bu yöndeki çabalarına olanak sağlayacak görsel sanatlar, müzik, beden eğitim ve spor vb. derslere yeterince ağırlık verilmemektedir.

Diğer taraftan, öğrenci meslek sahibi olarak ekonomik bağımsızlığını kazanmak ister.

Ancak, milyonlarca üniversite mezunu işsiz bulunuyor.

Yine, bireyin istediği en üst düzeye kadar eğitim alma hakkı bir mutluluk kaynağıdır.

Ancak, 17 milyonla ifade edilen yoksulun bulunduğu ülkemizde bu mümkün müdür?